Als twee mensen elkaar ontmoeten, moeten ze zijn alstwee waterlelies die naast elkaar opengaan, elk toont
zijn gouden hart en weerspiegelt het meer, de wolken
en de hemel.
Ik kan niet begrijpen waarom een ontmoeting dikwijls
het tegenovergestelde teweegbrengt: gesloten harten en
angst om te worden pijn gedaan.
Samen kwam je ter wereld en samen zul je voor immer zijn.
Je zult tezamen zijn als de witte wieken van de dood je dagen verstrooien.
Ja, zelfs in de stille herinnering van God ben je bijeen.
Maar al ben je samen, laat er ruimte tussen je zijn,
en laat de winden van het luchtruim tussen je dansen.
Heb elkander lief, maar maak de liefde niet tot een verplichting:
Laat zij liever een zee zijn die deint tussen de kustlijnen van je beider ziel.
Vul elkander te eten, maar eet niet van één en hetzelfde brood.
Zing en dans samen, maak het leven tot een feest, maar laat elkaar vrij,
zoals de snaren van een luit op zichzelf staan, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je hart, maar geef het niet bij elkaar in bewaring,
want alleen de hand des levens kan je beider harten bevatten.
Sta bij elkaar, maar niet te dicht opeen,
immers de zuilen van de tempel staan op zichzelf,
en de eikenboom en de cipres groeien niet in elkanders schaduw.
We hoeven maar één wet te gehoorzamen, die van de
eerlijkheid, en alles zal precies zo zijn als we dromen.
